Όταν το κεφάλι ενός διακεκριμένου πρώην υπουργού ματώνει από τους προπηλακισμούς οργισμένων διαδηλωτών, πρόκειται για κτηνώδη επίθεση κατά της δημοκρατίας. Όταν εκατοντάδες κεφάλια διαδηλωτών ανοίγουν κατά συρροήν και εξακολούθησιν από τα γκλομπς των μανιασμένων λεγεωναρίων της ΕΛΑΣ, πρόκειται για παράπλευρη συνέπεια, στην προοπτική αποφασιστικής υπεράσπισης της νομιμότητας.
Όταν οι σωτήρες της χώρας τη δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, πρόκειται για αλτρουιστική βοήθεια φίλων προς φίλους. Όταν οι διασωζόμενοι διαμαρτύρονται για την απαίτηση των κρατούντων να πληρώσουν αυτοί το μάρμαρο, πρόκειται για εγωκεντρική αχαριστία.
Όταν οι μικτές αποδοχές των εργαζομένων και συνταξιούχων υπερβαίνουν τον κατώτατο μισθό των 740 ευρώ, πρόκειται για δημοσιονομική και επιχειρηματική σπατάλη, καταστροφική για την χρεοφόρο οικονομία της χώρας. Όταν ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και οι υπουργοί και βουλευτές αμοίβονται ετησίως με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, συν μια γενναία σύνταξη στο άψε σβήσε, πρόκειται για λελογισμένες και απολύτως αναγκαίες αμοιβές, αντίστοιχες της τεράστιας θεσμικής συνεισφοράς των ανωτέρω ταγών.
Όταν χρωστούν οι τραπεζίτες, οι κυβερνήσεις τις διασώζουν με χρηματικές παροχές δεκάδων δισεκατομμυρίων. Όταν χρωστούν οι κυβερνήσεις, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι οφείλουν να πράξουν αναλόγως προς αυτές.
Όταν οι πληβείοι έχουν χρέη κάποιων χιλιάδων, οφείλουν να τα αποπληρώσουν επί ποινή απωλείας των περιουσιακών τους στοιχείων. Όταν οι πατρίκιοι έχουν χρέη κάποιων εκατομμυρίων, αυτά ρυθμίζονται (διεκ)περαιωτικώς ή και διαγράφονται ολοσχερώς με αποφάσεις της βουλής.
Όταν μιλούν οι επιτηρητές, οι υπουργοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, εκφράζουν το αυτονόητο των δύσκολων καιρών. Όταν μιλούν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι οι άνεργοι και οι νέοι, εκφράζουν τον συμφεροντολογισμό και την αναισθησία τους απέναντι στα πρωτοφανή δεινά της εθνικής οικονομίας.
Όταν οι πληβείοι διαμαρτύρονται πως αδυνατούν να επιβιώσουν χωρίς αποδοχές, οι πατρίκιοι τους υπενθυμίζουν πως όλοι μαζί – πατρίκιοι και πληβείοι- συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων δεκαετιών, πράγμα ασφαλώς αδιαμφισβήτητο: οι πατρίκιοι μετείχαν ως συμποσιαζόμενοι και οι πληβείοι ως σκύλοι, καταναλωτές των εναπομεινόντων ινών, λιπών και οστών.
Όταν οι φοιτητές συνωστίζονται στα αμφιθέατρα και τους άλλους χώρους που καλύπτονται από το άσυλο, αποφασίζοντας να αντισταθούν στην κατάργηση της δημόσιας εκπαίδευσης, πρόκειται για ανεύθυνα κωλόπαιδα που αντιμάχονται την ανάγκη μιας σύγχρονης κι αναβαθμισμένης εκπαίδευσης. Όταν το άσυλο καταπατείται βιαίως από τα τάγματα εφόδου του Προστάτη του Πολίτη, πρώην προέδρου της ΕΦΕΕ (και αδιάλλακτου, τότε, υπερασπιστή του ασύλου), πρόκειται για πράξη υπεράσπισης των θεσμών της δημοκρατίας.
Υ. Γ. Στους καιρούς της κρίσης, οι πατρίκιοι απαιτούν: Θυσιαστείτε για να σωθούμε! Και οι πληβείοι απαντούν: Καμία ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη!
Του Νίκου Κουνενή - Σχολιαστές χωρίς Σύνορα
Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
“Σύντροφε” Πρόεδρε, προάγεσαι στην αφαίρεση απορρίπτεσαι στην πρόσθεση!
Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ 26 Ιανουαρίου 2011: «Η Δική μας πολιτική εγγυάται και προστατεύει τον αδύνατο».
Ας δούμε λοιπόν τις εγγυήσεις που προσφέρει η κυβερνητική πολιτική στους αδύνατους…
Ως ελάχιστες εγγυήσεις και προστασία κυβερνητικής πολιτικής προς τους αδύνατους, πρέπει να θεωρείται η προσφορά στοιχειώδους στέγης, τροφής, πόσιμου νερού, παιδείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.
Ας πάρουμε λοιπόν ένα παντρεμένο ζευγάρι, που δεν διαθέτει δικό του σπίτι, έχει ένα νεογέννητο παιδάκι, ενώ εργάζεται μόνο ό ένας από τους δύο γονείς, αμειβόμενος με τον ελάχιστο μισθό. Δηλαδή το ζευγάρι συγκεντρώνει συνολικές μηνιαίες αποδοχές περίπου 750 ευρώ.
Αυτό το ζευγάρι πληρώνει σε μηνιαία βάση 300 ευρώ για ενοίκιο, για λογαριασμούς κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ) και κοινόχρηστα 100 ευρώ, για μετακινήσεις προς και από την εργασία άλλα 50 ευρώ. Άρα το ζευγάρι δαπανά σε μηνιαία βάση 450 ευρώ για...
στέγη, υποδομές οικίας και μετακινήσεις και του απομένουν άλλα 300 ευρώ για όλες τις υπόλοιπες ανάγκες του…
Με αυτά τα οικονομικά δεδομένα, δαπανά 200 ευρώ μηνιαίως για τροφή οπότε απομένουν 100 ευρώ για όλα τα υπόλοιπα οικογενειακά έξοδα. Για το νεογέννητο οι δαπάνες για παιδικές τροφές και όλα τα υπόλοιπα συναφή είναι σημαντικές και ανέρχονται κάθε μήνα στα 50 ευρώ. Έχουν απομείνει πλέον 50 ευρώ για ένα έκτακτο έξοδο, ή για οποιαδήποτε άλλη ανάγκη. Μου φαίνεται ότι το Κράτος δεν εγγυάται σε αυτό το ζευγάρι σπουδαία πράγματα και το έχει αφήσει απροστάτευτο στην τύχη του.
Θα απαντήσετε ότι αυτό το ζευγάρι είναι ένα ιδιαίτερο παράδειγμα. Μάλλον αυτό το ζευγάρι είναι ένα πλούσιο παράδειγμα γιατί σίγουρα θα υπάρχουν και χειρότερα με δύο άνεργους γονείς η με περισσότερα παιδιά.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η αρχικώς προαναφερόμενη θέση του Γιώργου Παπανδρέου, ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα και δόση αλήθειας εμπεριέχει.
Δυστυχώς, κάθε ημέρα που περνάει, αυτή η εξουσία και αυτή η κυβερνητική νομενκλατούρα, προκαλεί με πιο δυνατή φωνή την κοινή περί δικαίου λογική και αίσθημα. Αφού αφαίρεσε από τα λαϊκά εισοδήματα τα ελάχιστα χρήματα που εγγυούνταν την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση, προκαλεί σήμερα με δηλώσεις πως υλοποιεί κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική.
«Σύντροφε» Πρόεδρε, προάγεσαι στην αφαίρεση απορρίπτεσαι στην πρόσθεση!
Πηγή
Ας δούμε λοιπόν τις εγγυήσεις που προσφέρει η κυβερνητική πολιτική στους αδύνατους…
Ως ελάχιστες εγγυήσεις και προστασία κυβερνητικής πολιτικής προς τους αδύνατους, πρέπει να θεωρείται η προσφορά στοιχειώδους στέγης, τροφής, πόσιμου νερού, παιδείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.
Ας πάρουμε λοιπόν ένα παντρεμένο ζευγάρι, που δεν διαθέτει δικό του σπίτι, έχει ένα νεογέννητο παιδάκι, ενώ εργάζεται μόνο ό ένας από τους δύο γονείς, αμειβόμενος με τον ελάχιστο μισθό. Δηλαδή το ζευγάρι συγκεντρώνει συνολικές μηνιαίες αποδοχές περίπου 750 ευρώ.
Αυτό το ζευγάρι πληρώνει σε μηνιαία βάση 300 ευρώ για ενοίκιο, για λογαριασμούς κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ) και κοινόχρηστα 100 ευρώ, για μετακινήσεις προς και από την εργασία άλλα 50 ευρώ. Άρα το ζευγάρι δαπανά σε μηνιαία βάση 450 ευρώ για...
στέγη, υποδομές οικίας και μετακινήσεις και του απομένουν άλλα 300 ευρώ για όλες τις υπόλοιπες ανάγκες του…
Με αυτά τα οικονομικά δεδομένα, δαπανά 200 ευρώ μηνιαίως για τροφή οπότε απομένουν 100 ευρώ για όλα τα υπόλοιπα οικογενειακά έξοδα. Για το νεογέννητο οι δαπάνες για παιδικές τροφές και όλα τα υπόλοιπα συναφή είναι σημαντικές και ανέρχονται κάθε μήνα στα 50 ευρώ. Έχουν απομείνει πλέον 50 ευρώ για ένα έκτακτο έξοδο, ή για οποιαδήποτε άλλη ανάγκη. Μου φαίνεται ότι το Κράτος δεν εγγυάται σε αυτό το ζευγάρι σπουδαία πράγματα και το έχει αφήσει απροστάτευτο στην τύχη του.
Θα απαντήσετε ότι αυτό το ζευγάρι είναι ένα ιδιαίτερο παράδειγμα. Μάλλον αυτό το ζευγάρι είναι ένα πλούσιο παράδειγμα γιατί σίγουρα θα υπάρχουν και χειρότερα με δύο άνεργους γονείς η με περισσότερα παιδιά.
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η αρχικώς προαναφερόμενη θέση του Γιώργου Παπανδρέου, ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα και δόση αλήθειας εμπεριέχει.
Δυστυχώς, κάθε ημέρα που περνάει, αυτή η εξουσία και αυτή η κυβερνητική νομενκλατούρα, προκαλεί με πιο δυνατή φωνή την κοινή περί δικαίου λογική και αίσθημα. Αφού αφαίρεσε από τα λαϊκά εισοδήματα τα ελάχιστα χρήματα που εγγυούνταν την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση, προκαλεί σήμερα με δηλώσεις πως υλοποιεί κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική.
«Σύντροφε» Πρόεδρε, προάγεσαι στην αφαίρεση απορρίπτεσαι στην πρόσθεση!
Πηγή
Δεν έχεις ψωμί; Φάε μίσος που είναι δωρεάν...
Τι να πει κανείς;
Για την προπαγάνδα; Για τα ψέματα;
Για τους γκεμπελίσκους των καναλιών;
Για την υποκρισία;
Για το θάνατο κάθε έννοιας δημοκρατίας και ανθρωπισμού σε μια χώρα που έχει το θράσος να θέλει και το copyright; Είναι να ντρέπεσαι που ζεις σε αυτή τη χώρα.
146 χρόνια μετά το τέλος του αμερικάνικου εμφυλίου οι οπαδοί της δουλείας επιστρέφουν. Γιατί τι άλλο είναι ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά αν όχι ένας σύγχρονος σκλάβος; Δεν έχει άλλο...
δικαίωμα από το να εργαστεί, χωρίς καμία δυνατότητα να διεκδικήσει οτιδήποτε, χωρίς κανένας νόμος να τον καλύπτει σε οτιδήποτε, χωρίς καμία υποχρέωση κανενός απέναντι του. Τον βλέπεις μόνο αν θες να τον δεις, αν τον χρειαστείς είτε για να σε υπηρετήσει, είτε για να ξεσπάσεις τον θυμό σου πάνω του.
Γι’ αυτό και είναι 100% σίγουρο ότι ούτε θέλουν να νομιμοποιήσουν μετανάστες, ούτε και να απελάσουν.
Πουλάνε απελάσεις και φράχτες στον κόσμο που καταπίνει αμάσητα τα ψέματα και το ρατσισμό ενώ στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση τους βολεύει όσο τίποτα.
Αν αύριο ξαφνικά εξαφανίζονταν όλοι οι μετανάστες θα εξαφανίζονταν και τα μαύρα κέρδη τους και ένα βολικό εργαλείο για να κάνουν την κοινωνία αντί να εξεγείρεται για τα προβλήματα της να βρίζει τον διπλανό εξαθλιωμένο. Τι θα ήταν το ΛΑΟΣ και οι Χρυσαυγήτες χωρίς μετανάστες. Μόνο οι Τούρκοι θα τους έμεναν για να πουλάνε την πραμάτεια τους και γι’ αυτό οι εθνικιστές συντηρούν και αυτή τη φάμπρικα μίσους.
Κρύβονται σήμερα διάφοροι “καθωσπρέπει” πίσω από το θέμα του ασύλου της Νομικής. Πολύ βολικό για να πουλήσεις εκδούλευση στην εξουσία χωρίς να καρφωθείς ως ρατσιστής. Αλλά αυτό που θέλουν να ξηλώσουν δεν είναι το άσυλο αλλά κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Θέλουν όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά. Δηλαδή κανένα. Αυτό είναι το ιδανικό για μια ανταγωνιστική οικονομία.
Αυτοί που ποδοπατήσανε τη ζωή μας και εξαφάνισαν σε λίγους μήνες το μέλλον της κοινωνίας μας για λογαριασμό τραπεζιτών, τοκογλύφων, εργολάβων και κάθε λογής ισχυρών, πουλάνε νταηλίκι και αποφασιστικότητα απέναντι σε αόρατους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα μέσο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και το πουλάνε όχι για να το αγοράσουν οι μετανάστες, αλλά εμείς. Εμείς είμαστε οι πελάτες του μίσους. Θα ψωνίσουμε;
Πηγή
Για την προπαγάνδα; Για τα ψέματα;
Για τους γκεμπελίσκους των καναλιών;
Για την υποκρισία;
Για το θάνατο κάθε έννοιας δημοκρατίας και ανθρωπισμού σε μια χώρα που έχει το θράσος να θέλει και το copyright; Είναι να ντρέπεσαι που ζεις σε αυτή τη χώρα.
146 χρόνια μετά το τέλος του αμερικάνικου εμφυλίου οι οπαδοί της δουλείας επιστρέφουν. Γιατί τι άλλο είναι ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά αν όχι ένας σύγχρονος σκλάβος; Δεν έχει άλλο...
δικαίωμα από το να εργαστεί, χωρίς καμία δυνατότητα να διεκδικήσει οτιδήποτε, χωρίς κανένας νόμος να τον καλύπτει σε οτιδήποτε, χωρίς καμία υποχρέωση κανενός απέναντι του. Τον βλέπεις μόνο αν θες να τον δεις, αν τον χρειαστείς είτε για να σε υπηρετήσει, είτε για να ξεσπάσεις τον θυμό σου πάνω του.
Γι’ αυτό και είναι 100% σίγουρο ότι ούτε θέλουν να νομιμοποιήσουν μετανάστες, ούτε και να απελάσουν.
Πουλάνε απελάσεις και φράχτες στον κόσμο που καταπίνει αμάσητα τα ψέματα και το ρατσισμό ενώ στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση τους βολεύει όσο τίποτα.
Αν αύριο ξαφνικά εξαφανίζονταν όλοι οι μετανάστες θα εξαφανίζονταν και τα μαύρα κέρδη τους και ένα βολικό εργαλείο για να κάνουν την κοινωνία αντί να εξεγείρεται για τα προβλήματα της να βρίζει τον διπλανό εξαθλιωμένο. Τι θα ήταν το ΛΑΟΣ και οι Χρυσαυγήτες χωρίς μετανάστες. Μόνο οι Τούρκοι θα τους έμεναν για να πουλάνε την πραμάτεια τους και γι’ αυτό οι εθνικιστές συντηρούν και αυτή τη φάμπρικα μίσους.
Κρύβονται σήμερα διάφοροι “καθωσπρέπει” πίσω από το θέμα του ασύλου της Νομικής. Πολύ βολικό για να πουλήσεις εκδούλευση στην εξουσία χωρίς να καρφωθείς ως ρατσιστής. Αλλά αυτό που θέλουν να ξηλώσουν δεν είναι το άσυλο αλλά κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Θέλουν όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά. Δηλαδή κανένα. Αυτό είναι το ιδανικό για μια ανταγωνιστική οικονομία.
Αυτοί που ποδοπατήσανε τη ζωή μας και εξαφάνισαν σε λίγους μήνες το μέλλον της κοινωνίας μας για λογαριασμό τραπεζιτών, τοκογλύφων, εργολάβων και κάθε λογής ισχυρών, πουλάνε νταηλίκι και αποφασιστικότητα απέναντι σε αόρατους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που δεν έχουν κανένα μέσο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και το πουλάνε όχι για να το αγοράσουν οι μετανάστες, αλλά εμείς. Εμείς είμαστε οι πελάτες του μίσους. Θα ψωνίσουμε;
Πηγή
Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
Σε Κατάσταση Πολιορκίας: Το Καθεστώς Ξένης Οικονομικής Κατοχής της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Βαθιές πολιτικές αναλύσεις από ηγετικές φυσιογνωμίες του ελληνικού προοδευτικού πνεύματος όπως αυτή της ιδρυτικής διακήρυξης του κ. Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και ευάριθμες έγκριτες οικονομικές αναλύσεις μας υποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτόγνωρης στα χρονικά κατάστασης. Πολιτικά είμαστε επί ξύλου κρεμάμενοι. Οικονομικά, αφού εκχωρήσαμε τον έλεγχο της νομισματικής μας πολιτικής, άρα και την ανεξαρτησία της οικονομικής μας πολιτικής στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα με την ένταξή μας στο ευρώ, μετά την απαράδεκτη δανειακή σύμβαση που υπογράψαμε το καλοκαίρι του 2010 μετατρέποντας το δημόσιο χρέος προς ιδιώτες (τράπεζες και επενδυτές) σε διακρατικό, προς τα κράτη-δανειστές μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλέον βρισκόμαστε στο απόλυτο έλεος των αδυσώπητων δανειστών. Αν δεν κάνουμε κάτι να ανατρέψουμε τις καταστροφικά ασύμφορες αυτές συμφωνίες, οι αβάσταχτα υψηλοί τόκοι των δανείων που αυξάνονται με ληστρική γεωμετρική πρόοδο θα οδηγήσουν, όπως έχουν ήδη αρχίσει να μας προϊδεάζουν οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες και τα ντόπια επιτελεία τους, στην ελεγχόμενη πτώχευση, προς όφελος των δανειστών μας.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Με απόλυτους οικονομικούς όρους η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει από το 2007, οπότε και η διόγκωση των επιτόκιων των χρεών κατέστησαν απαγορευτική την αποπληρωμή των πρώτων, αφού τα κεφάλαια των χρεών τα είχαμε ήδη αποπληρώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δανειζόμενη χώρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να βγει και να κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές-τοκογλύφους, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες του κράτους. Αυτό είναι μια «μη ελεγχόμενη» στάση πληρωμών, όπου ο λαός και το κράτος μένουν αλώβητα. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο το κράτος δεν έχει το θάρρος ή την βούληση να προασπίσει το λαϊκό συμφέρον, οι δανειστές εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα, δημεύοντας και ξεπουλώντας, όπως ακριβώς συνήθως γίνεται και για τα ιδιωτικά χρέη, την περιουσία του οφειλέτη, ο οποίος μένει στον δρόμο. Θα μου πείτε είναι παράδοξο να πετάξουν έναν ολόκληρο λαό στον δρόμο, αλλά θα σας απαντήσω ότι είναι προφανές ότι με το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων αυτό έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν. Το κατάφωρο της αδικίας καθίσταται πιο ευκρινές αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και σε επίπεδο χρεών ιδιώτη η ελληνική νομοθεσία προστατεύει τον οφειλέτη, αφού απαγορεύει την δήμευση της περιουσίας του, αν αυτή συνιστά το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο. Δεν είναι άραγε και η Ελλάδα ως επικράτεια το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, το μοναδικό σπιτάκι από την μάνα μας που ως Έλληνες έχουμε; Δεν αξίζει η εθνική μας ακεραιότητα μια προστασία ανάλογη με αυτή που αναγνωρίζει η ελληνική νομοθεσία σε έναν απλό ιδιώτη;
Η απάντηση είναι ότι το Διεθνές Δίκαιο αλλά και Διεθνείς αποφάσεις του ΟΗΕ θεωρούν τελείως άδικες και έκνομες τέτοιες παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και τέτοιες συμφωνίες λιμοκτονίας του λαού. Ακόμα και αν όλοι οι Έλληνες, όχι μια γλίσχρα κυβερνητική μειοψηφία, αποφασίζαμε με δημοψήφισμα κάτι τέτοιο, πάλι θα θεωρείτο παράνομο σύνφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Όσον αφορά στο θέμα του απεχθούς χρέους, είναι αδήριτη αναγκαιότητα να προτάξουμε την απαλλαγή της χώρας μας από το παράνομο και απεχθές χρέος που μας φορτώνουν οι δανειστές, με την συνενοχή των αστικών (και ανθελληνικών) κυβερνήσεων. Η ανάκληση του αντισυνταγματικού Μνημονίου στην ολότητά του είναι συνυφασμένη με αυτό τον οικονομικό στόχο, αφού το τελευταίο αποτελεί ένα όργιο παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και του δικού μας Συντάγματος, όπως έχουν υποδείξει και αποδείξει σεβαστοί νομικοί και συνταγματολόγοι όπως ο κ. Κασιμάτης.
Ένα από τα αδιάσειστα και καίρια επιχειρήματά έγκριτων οικονομολόγων με ακαδημαϊκή εξειδίκευση και διεθνή εμπειρία όπως ο κ. Καζάκης της «Σεισάχθειας», σχετικά με την άρνηση του χρέους από πλευράς της χώρας μας, είναι ότι το περιώνυμο χρέος μας είναι παράνομο και καταχρηστικό, αφού ήδη έχουμε αποπληρώσει το κεφάλαιο των δανείων μας δυόμισυ φορές! Γι'αυτό το λόγο δικαιούμαστε, αν δεν υποχρεούμαστε πρακτικώς, και από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, να αρνηθούμε το χρέος. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να εξοφλήσουμε τα ληστρικά και καταχρηστικά πανωτόκια. Ο λαός θα καταστραφεί, η χώρα θα ξεπουληθεί και όσοι μείνουμε θα δουλεύουμε ως δουλοπάροικοι και κολλίγοι για να πληρώνουμε τα παράνομα επιτόκια των δανειστών, που θα πλουτίζουν χωρίς να κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, από τον ιδρώτα και την δυστυχία μας.
Εξάλλου η άρνηση χρέους είναι μια συνήθης πρακτική διεθνώς. Πάνω από τριάντα χώρες έχουν προβεί σε ολική άρνηση χρέους, χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέπεια. Πρόσφατα-τα τελευταία δέκα χρόνια- άρνηση χρέους (μερική ή ολική) έκαναν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Ισλανδία των 360.000 κατοίκων, ο Ισημερινός μόλις το Δεκέμβρη του 2009 χωρίς καμιά επίπτωση ή επίθεση από αγορές ή κράτη. Εξάλλου, στην παγκόσμια ιστορία και πρακτική ένα κράτος όπου ο μέσος όρος καταναλωτικών αναγκών υπερβαίνει τον μέσο όρο εισοδήματος (κοινώς δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι με μισθούς που τους επαρκούν για να επιβιώσουν), όπως εδώ, συνήθως προβαίνει σε ολική άρνηση χρέους, μάλιστα θεωρείται πρακτικά και ηθικά υποχρεωμένο από Διεθνείς Συμβάσεις να να το πράξει αυτό, αλλιώς οι κυβερνήτες δικαίως πρέπει να κατηγορηθούν επί εσχάτη προδοσία. Η ίδια η Ελλάδα προέβη σε άρνηση πληρωμής χρέους προς τους Βέλγους το 1936 με τον δικτάτορα Μεταξά, χωρίς ούτε καν να κατορθώσει το Βέλγιο να καταδικάσει την Ελλάδα στο τότε Διεθνές Δικαστήριο. Μάλιστα η άρνηση αυτή του Μεταξά χρησιμοποιήθηκε ως νομολογία από την Αργεντινή του Κίχνερ για την δική της άρνηση και επέτυχε.
Το χρέος που διατυμπανίζουν λοιπόν πως έχουμε είναι ουσιαστικά τα ληστρικά πανωτόκια που απαιτούν οι προστάτες και προαγωγοί μας δανειστές, όχι το κεφάλαιο των δανείων. Χειραγωγηθήκαμε εντέχνως να πειστούμε ότι η νέα ληστρική καταχρέωση και η υποθήκευση της εθνικής ακεραιότητας της χώρας μας που πλέον κινδυνεύει να δημευτεί ολόκληρη ή σε πιο εύπεπτα για τους τοκογλύφους καρχαρίες κομμάτια ήταν υποτίθεται αναγκαία. Ψέμα στο ψέμα.
Είναι ψέμα καταρχάς είναι ότι χρειαζόταν να δανειστούμε. Μεγάλο ψέμα, διότι τα έσοδα του ΑΕΠ, που είναι γύρω στα 45 με 50 δις, αρκούν και με το παραπάνω για να καλύψουν τα πάγια έξοδα του κράτους, που είναι περίπου 27 δις. Αν την τελευταία δεκαετία αφαιρέσουμε από τις δαπάνες του κράτους τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν υπερβαίνει ούτε καν το 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα δάνεια, μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα το έλλειμμα του προϋπολογισμού χωρίς να βάλουμε χέρι σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, κοινωνικές δαπάνες. Άλλωστε από το σύνολο των νέων δανείων που την τελευταία δεκαετία σύναψε το κράτος, το 97% πήγε σε εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων και μόλις το 3% στην κάλυψη του κρατικού ελλείμματος. Δηλαδή δανειζόμαστε για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια δανειστήκαμε υποθηκεύοντας την εθνική μας κυριαρχία και την ύπαρξή μας για να πληρώσουμε προηγούμενους τ ό κ ο υ ς ληστρικών δανείων, όχι το κεφάλαιο, γιατί αυτό το έχουμε ήδη αποπληρώσει! Από αυτή την κωμωδία του ψεύδους ωφελημένοι βγαίνουν μόνο οι ξένοι τραπεζικοί κύκλοι. Το κεφάλαιο ανοίγει μια νέα σελίδα υπερεκμετάλλευσης των ευρωπαϊκών, πλέον, λαών.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ακόμα και σήμερα κατατάσσεται 25η στην παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι μια εξευτελισμένη ψωροκώσταινα όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, για να ρίξουν το ηθικό μας, να παραιτηθούμε από τα κεκτημένα αλλά και από την ίδια την χώρα μας και μετά να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί και να παρουσιαστούν τα «ξένα κεφάλαια» ως σωτήρες που θα τους φιλάμε και το χέρι. Υπάρχει λύση που μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Αλλά δεν υπάρχει ακόμη η κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει. Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί, αντιθέτως, ένα μεγάλο τμήμα του προβλήματος αλλά ακόμα και γενεσιουργός αιτία του.
Την επιζητούμενη λύση αυτή, η οποία θα προστατεύσει τον λαό και το εθνικό συμφέρον και όχι τα υπερκέρδη και τις επενδύσεις των νόμιμων τοκογλύφων μπορεί να την προωθήσει μόνο μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το συμφέρον του τόπου, μια κυβέρνηση που θα προκύψει ας ευχηθούμε μέσα από τον ίδιο το λαό.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ' αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός στη νέα κατοχή. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά κατοχή με όλους εκείνους, που αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, όμως δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον ίδιο τον λαό.
Δεν έχει άδικο λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, σ' αυτό το τσουβάλι ανήκουν όλοι τους, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και δήθεν αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής; Σημαίνει ότι ο λαός ανατρέπει και δικάζει τους ενόχους και τους δωσίλογους. Σημαίνει ότι ο λαός επιβάλει τη μη αναγνώριση του χρέους για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την ακύρωσή του. Σημαίνει ότι ο λαός ανακτά τον έλεγχο της οικονομίας για να κερδίσει και να θωρακίσει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία του. Δίχως τον έλεγχο της οικονομίας από τα λαϊκά συμφέροντα, κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι εξωπραγματική, εικονική και απατηλή.
Η πρώτη κίνηση λοιπόν της επόμενης ημέρας θα πρέπει να είναι μια οικονομική ανάσα, η οποία φυσικά θα πρέπει να συνοδευτεί από μια σειρά μεταρρυθμίσεων σε όλα τα πεδία, ώστε να ανακτήσουμε τελικά την πατρίδα μας. Το μέλλον των παιδιών μας, στα οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το ίδιο δικαίωμα που αναγνωρίζουμε αβίαστα σε τόσους χιλιάδες μετανάστες, να ζήσουν δηλαδή στην Ελλάδα, να έχουν δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα να ζήσουν και τα παιδιά των Ελλήνων στην χώρα που γεννήθηκαν, είναι στα χέρια μας. Ο λαός και μόνον ο λαός μπορεί να δώσει την λύση.
Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Με απόλυτους οικονομικούς όρους η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει από το 2007, οπότε και η διόγκωση των επιτόκιων των χρεών κατέστησαν απαγορευτική την αποπληρωμή των πρώτων, αφού τα κεφάλαια των χρεών τα είχαμε ήδη αποπληρώσει. Σε μια τέτοια περίπτωση, η δανειζόμενη χώρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να βγει και να κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές-τοκογλύφους, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες του κράτους. Αυτό είναι μια «μη ελεγχόμενη» στάση πληρωμών, όπου ο λαός και το κράτος μένουν αλώβητα. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο το κράτος δεν έχει το θάρρος ή την βούληση να προασπίσει το λαϊκό συμφέρον, οι δανειστές εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα, δημεύοντας και ξεπουλώντας, όπως ακριβώς συνήθως γίνεται και για τα ιδιωτικά χρέη, την περιουσία του οφειλέτη, ο οποίος μένει στον δρόμο. Θα μου πείτε είναι παράδοξο να πετάξουν έναν ολόκληρο λαό στον δρόμο, αλλά θα σας απαντήσω ότι είναι προφανές ότι με το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων αυτό έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν. Το κατάφωρο της αδικίας καθίσταται πιο ευκρινές αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και σε επίπεδο χρεών ιδιώτη η ελληνική νομοθεσία προστατεύει τον οφειλέτη, αφού απαγορεύει την δήμευση της περιουσίας του, αν αυτή συνιστά το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο. Δεν είναι άραγε και η Ελλάδα ως επικράτεια το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, το μοναδικό σπιτάκι από την μάνα μας που ως Έλληνες έχουμε; Δεν αξίζει η εθνική μας ακεραιότητα μια προστασία ανάλογη με αυτή που αναγνωρίζει η ελληνική νομοθεσία σε έναν απλό ιδιώτη;
Η απάντηση είναι ότι το Διεθνές Δίκαιο αλλά και Διεθνείς αποφάσεις του ΟΗΕ θεωρούν τελείως άδικες και έκνομες τέτοιες παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και τέτοιες συμφωνίες λιμοκτονίας του λαού. Ακόμα και αν όλοι οι Έλληνες, όχι μια γλίσχρα κυβερνητική μειοψηφία, αποφασίζαμε με δημοψήφισμα κάτι τέτοιο, πάλι θα θεωρείτο παράνομο σύνφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Όσον αφορά στο θέμα του απεχθούς χρέους, είναι αδήριτη αναγκαιότητα να προτάξουμε την απαλλαγή της χώρας μας από το παράνομο και απεχθές χρέος που μας φορτώνουν οι δανειστές, με την συνενοχή των αστικών (και ανθελληνικών) κυβερνήσεων. Η ανάκληση του αντισυνταγματικού Μνημονίου στην ολότητά του είναι συνυφασμένη με αυτό τον οικονομικό στόχο, αφού το τελευταίο αποτελεί ένα όργιο παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου και του δικού μας Συντάγματος, όπως έχουν υποδείξει και αποδείξει σεβαστοί νομικοί και συνταγματολόγοι όπως ο κ. Κασιμάτης.
Ένα από τα αδιάσειστα και καίρια επιχειρήματά έγκριτων οικονομολόγων με ακαδημαϊκή εξειδίκευση και διεθνή εμπειρία όπως ο κ. Καζάκης της «Σεισάχθειας», σχετικά με την άρνηση του χρέους από πλευράς της χώρας μας, είναι ότι το περιώνυμο χρέος μας είναι παράνομο και καταχρηστικό, αφού ήδη έχουμε αποπληρώσει το κεφάλαιο των δανείων μας δυόμισυ φορές! Γι'αυτό το λόγο δικαιούμαστε, αν δεν υποχρεούμαστε πρακτικώς, και από διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ, να αρνηθούμε το χρέος. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να εξοφλήσουμε τα ληστρικά και καταχρηστικά πανωτόκια. Ο λαός θα καταστραφεί, η χώρα θα ξεπουληθεί και όσοι μείνουμε θα δουλεύουμε ως δουλοπάροικοι και κολλίγοι για να πληρώνουμε τα παράνομα επιτόκια των δανειστών, που θα πλουτίζουν χωρίς να κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, από τον ιδρώτα και την δυστυχία μας.
Εξάλλου η άρνηση χρέους είναι μια συνήθης πρακτική διεθνώς. Πάνω από τριάντα χώρες έχουν προβεί σε ολική άρνηση χρέους, χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέπεια. Πρόσφατα-τα τελευταία δέκα χρόνια- άρνηση χρέους (μερική ή ολική) έκαναν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βενεζουέλα, η Ισλανδία των 360.000 κατοίκων, ο Ισημερινός μόλις το Δεκέμβρη του 2009 χωρίς καμιά επίπτωση ή επίθεση από αγορές ή κράτη. Εξάλλου, στην παγκόσμια ιστορία και πρακτική ένα κράτος όπου ο μέσος όρος καταναλωτικών αναγκών υπερβαίνει τον μέσο όρο εισοδήματος (κοινώς δεν πληρώνονται οι εργαζόμενοι με μισθούς που τους επαρκούν για να επιβιώσουν), όπως εδώ, συνήθως προβαίνει σε ολική άρνηση χρέους, μάλιστα θεωρείται πρακτικά και ηθικά υποχρεωμένο από Διεθνείς Συμβάσεις να να το πράξει αυτό, αλλιώς οι κυβερνήτες δικαίως πρέπει να κατηγορηθούν επί εσχάτη προδοσία. Η ίδια η Ελλάδα προέβη σε άρνηση πληρωμής χρέους προς τους Βέλγους το 1936 με τον δικτάτορα Μεταξά, χωρίς ούτε καν να κατορθώσει το Βέλγιο να καταδικάσει την Ελλάδα στο τότε Διεθνές Δικαστήριο. Μάλιστα η άρνηση αυτή του Μεταξά χρησιμοποιήθηκε ως νομολογία από την Αργεντινή του Κίχνερ για την δική της άρνηση και επέτυχε.
Το χρέος που διατυμπανίζουν λοιπόν πως έχουμε είναι ουσιαστικά τα ληστρικά πανωτόκια που απαιτούν οι προστάτες και προαγωγοί μας δανειστές, όχι το κεφάλαιο των δανείων. Χειραγωγηθήκαμε εντέχνως να πειστούμε ότι η νέα ληστρική καταχρέωση και η υποθήκευση της εθνικής ακεραιότητας της χώρας μας που πλέον κινδυνεύει να δημευτεί ολόκληρη ή σε πιο εύπεπτα για τους τοκογλύφους καρχαρίες κομμάτια ήταν υποτίθεται αναγκαία. Ψέμα στο ψέμα.
Είναι ψέμα καταρχάς είναι ότι χρειαζόταν να δανειστούμε. Μεγάλο ψέμα, διότι τα έσοδα του ΑΕΠ, που είναι γύρω στα 45 με 50 δις, αρκούν και με το παραπάνω για να καλύψουν τα πάγια έξοδα του κράτους, που είναι περίπου 27 δις. Αν την τελευταία δεκαετία αφαιρέσουμε από τις δαπάνες του κράτους τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν υπερβαίνει ούτε καν το 1% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Αυτό σημαίνει ότι χωρίς τα δάνεια, μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα το έλλειμμα του προϋπολογισμού χωρίς να βάλουμε χέρι σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά, κοινωνικές δαπάνες. Άλλωστε από το σύνολο των νέων δανείων που την τελευταία δεκαετία σύναψε το κράτος, το 97% πήγε σε εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων και μόλις το 3% στην κάλυψη του κρατικού ελλείμματος. Δηλαδή δανειζόμαστε για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια και όχι για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια δανειστήκαμε υποθηκεύοντας την εθνική μας κυριαρχία και την ύπαρξή μας για να πληρώσουμε προηγούμενους τ ό κ ο υ ς ληστρικών δανείων, όχι το κεφάλαιο, γιατί αυτό το έχουμε ήδη αποπληρώσει! Από αυτή την κωμωδία του ψεύδους ωφελημένοι βγαίνουν μόνο οι ξένοι τραπεζικοί κύκλοι. Το κεφάλαιο ανοίγει μια νέα σελίδα υπερεκμετάλλευσης των ευρωπαϊκών, πλέον, λαών.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ακόμα και σήμερα κατατάσσεται 25η στην παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι μια εξευτελισμένη ψωροκώσταινα όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, για να ρίξουν το ηθικό μας, να παραιτηθούμε από τα κεκτημένα αλλά και από την ίδια την χώρα μας και μετά να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί και να παρουσιαστούν τα «ξένα κεφάλαια» ως σωτήρες που θα τους φιλάμε και το χέρι. Υπάρχει λύση που μπορεί να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Αλλά δεν υπάρχει ακόμη η κυβέρνηση που θα την εφαρμόσει. Η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί, αντιθέτως, ένα μεγάλο τμήμα του προβλήματος αλλά ακόμα και γενεσιουργός αιτία του.
Την επιζητούμενη λύση αυτή, η οποία θα προστατεύσει τον λαό και το εθνικό συμφέρον και όχι τα υπερκέρδη και τις επενδύσεις των νόμιμων τοκογλύφων μπορεί να την προωθήσει μόνο μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται για το συμφέρον του τόπου, μια κυβέρνηση που θα προκύψει ας ευχηθούμε μέσα από τον ίδιο το λαό.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Απέναντι σ' αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως όποιος νομιμοποιεί με την πρακτική του αυτό το καθεστώς, όποιος συμπεριφέρεται αγνοώντας το, έστω κι αν το αντιπολιτεύεται, είναι συνεργός στη νέα κατοχή. Όπως ακριβώς συνέβη και με την παλιά κατοχή με όλους εκείνους, που αν και δεν ήταν επίσημα δωσίλογοι, όμως δεν τολμούσαν να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ανατροπή της από τον ίδιο τον λαό.
Δεν έχει άδικο λοιπόν που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού που τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όσο δεν προτάσσουν την εδώ και τώρα ανατροπή του καθεστώτος της νέας κατοχής, σ' αυτό το τσουβάλι ανήκουν όλοι τους, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, δεξιοί και δήθεν αριστεροί. Και τι σημαίνει ανατροπή της σημερινής κατοχής; Σημαίνει ότι ο λαός ανατρέπει και δικάζει τους ενόχους και τους δωσίλογους. Σημαίνει ότι ο λαός επιβάλει τη μη αναγνώριση του χρέους για να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος την ακύρωσή του. Σημαίνει ότι ο λαός ανακτά τον έλεγχο της οικονομίας για να κερδίσει και να θωρακίσει την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία του. Δίχως τον έλεγχο της οικονομίας από τα λαϊκά συμφέροντα, κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας είναι εξωπραγματική, εικονική και απατηλή.
Η πρώτη κίνηση λοιπόν της επόμενης ημέρας θα πρέπει να είναι μια οικονομική ανάσα, η οποία φυσικά θα πρέπει να συνοδευτεί από μια σειρά μεταρρυθμίσεων σε όλα τα πεδία, ώστε να ανακτήσουμε τελικά την πατρίδα μας. Το μέλλον των παιδιών μας, στα οποία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το ίδιο δικαίωμα που αναγνωρίζουμε αβίαστα σε τόσους χιλιάδες μετανάστες, να ζήσουν δηλαδή στην Ελλάδα, να έχουν δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα να ζήσουν και τα παιδιά των Ελλήνων στην χώρα που γεννήθηκαν, είναι στα χέρια μας. Ο λαός και μόνον ο λαός μπορεί να δώσει την λύση.
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Προσοχή στα σενάρια με την δραχμή…
Να μην ξεχνάμε ότι το “όνειρο” των Γερμανών για την πραγματική ευρωπαϊκή “ολοκλήρωση” (της ληστείας), είναι το Ευρώ δύο ταχυτήτων για πολλούς και διάφορους λόγους. Όπως ακριβώς αγόρασαν με το μάρκο τους την δραχμή σε εξευτελιστικό κόστος.
Όταν λοιπόν μιλάμε για “επιστροφή στην δραχμή” πρέπει να έχουμε κατά νου ότι συγκεκριμένοι κύκλοι θα το καλλιεργήσουν ως τσιτάτο, όχι βέβαια γιατί ενδιαφέρονται για την πατρίδα αλλά διότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα ως παρακράτος. Για παράδειγμα, δεν θα είναι περίεργο να δείτε αυτούς που γέμιζαν τους δρόμους με αλλαλάζοντες ισλαμοφασίστες να ουρλιάζουν ξαφνικά για την “Ελληνική μας την δραχμούλα”;
Ιδιαίτερα μετά την χθεσινή αποκάλυψη ότι το ΔΝΤ πάει να κάνει “σκούπα” το σύνολο του Ελληνικού χρέους με αντισταθμιστικά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας (από αεροδρόμια, λιγνίτες κλπ); Φανταστείτε, αυτό το χρέος να αποπληρώνεται σε υποτιμημένο νόμισμα προς χάριν της ανταγωνιστικότητας και της “ανεξαρτησίας”…
Προσοχή λοιπόν στις προθέσεις των “νεοπατριωτών”. Ναι στην ανεξαρτησία, ναι στην δραχμή, αφού πρώτα έχουμε ξεκαθαρίσει με το χρέος.
ΔΕΝ θα χρωστάμε σε Ευρώ και θα πληρώνουμε σε δραχμές. Μόνο ένας επικίνδυνα αδαής ή επίορκος θα τολμούσε να προτείνει κάτι τέτοιο. Πρώτα τακτοποίηση των δανείων και άρση των υποθηκών, έπειτα οτιδήποτε άλλο.
Πηγή
Όταν λοιπόν μιλάμε για “επιστροφή στην δραχμή” πρέπει να έχουμε κατά νου ότι συγκεκριμένοι κύκλοι θα το καλλιεργήσουν ως τσιτάτο, όχι βέβαια γιατί ενδιαφέρονται για την πατρίδα αλλά διότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα ως παρακράτος. Για παράδειγμα, δεν θα είναι περίεργο να δείτε αυτούς που γέμιζαν τους δρόμους με αλλαλάζοντες ισλαμοφασίστες να ουρλιάζουν ξαφνικά για την “Ελληνική μας την δραχμούλα”;
Ιδιαίτερα μετά την χθεσινή αποκάλυψη ότι το ΔΝΤ πάει να κάνει “σκούπα” το σύνολο του Ελληνικού χρέους με αντισταθμιστικά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας (από αεροδρόμια, λιγνίτες κλπ); Φανταστείτε, αυτό το χρέος να αποπληρώνεται σε υποτιμημένο νόμισμα προς χάριν της ανταγωνιστικότητας και της “ανεξαρτησίας”…
Προσοχή λοιπόν στις προθέσεις των “νεοπατριωτών”. Ναι στην ανεξαρτησία, ναι στην δραχμή, αφού πρώτα έχουμε ξεκαθαρίσει με το χρέος.
ΔΕΝ θα χρωστάμε σε Ευρώ και θα πληρώνουμε σε δραχμές. Μόνο ένας επικίνδυνα αδαής ή επίορκος θα τολμούσε να προτείνει κάτι τέτοιο. Πρώτα τακτοποίηση των δανείων και άρση των υποθηκών, έπειτα οτιδήποτε άλλο.
Πηγή
Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011
Τυνησία: Ο λαός μένει στους δρόμους. Ο φόβος της μετάδοσης τρώει τα σωθικά των υπολοίπων...
Ενώ η κατάσταση έκτακτης ανάγκης συνεχίζεται, η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται στο μηδέν και δημόσιες υπηρεσίες και καταστήματα παραμένουν κλειστά, η κυβερνώσα ελίτ της Τυνησίας προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα του κενού εξουσίας όσο γίνεται πιο συντεταγμένα, ώστε να μην παρεισφρήσει ο λαϊκός παράγοντας. Η κίνηση του Γκανούσι αποτιμάται ως μια μορφή πραξικοπήματος, ενώ η θέση του στρατού δεν είναι ακόμη σαφής. Υπάρχουν πληροφορίες ότι κινείται προς την πρωτεύουσα Τύνιδα.
Η ελίτ, για να διασώσει τα συμφέροντα των δυνάμεων του καθεστώτος, προσπαθεί να εντάξει στις πολιτικές διαδικασίες για το σχηματισμό "εθνικής κυβέρνησης" δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ο μεταβατικός πρόεδρος Φ. Μεμπαζάα δήλωσε ότι "όλοι οι Τυνήσιοι χωρίς εξαίρεση πρέπει να λάβουν μέρος στην πολιτική διαδικασία" (BBC 16/1).
Συζητείται το όνομα του Μοχάμετ Νετζίμπ Σεμπί, ηγέτη του Προοδευτικού Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος διατηρεί κάποια αξιοπιστία μέσα στο λαό, επειδή του είχε απαγορευτεί να κατέλθει ως υποψήφιος πρόεδρος. Ο Σεμπί δήλωσε ότι η ανάληψη της εξουσίας από τον Γκανούσι την περασμένη Παρασκευή αποτελεί "αλλαγή καθεστώτος". Το κόμμα του ανήκε στη νόμιμη αντιπολίτευση επί Μπεν Αλί και ήταν προσαρμοσμένο στο θερμοκήπιο του καθεστώτος. Το BBC (16/1) μεταδίδει ότι ο Αχμέτ Μπεν Ιμπραχίμ, ηγέτης του "κεντροαριστερού κόμματος Αναγέννηση, συνομίλησε επίσης με τον Γκανούσι", όπως και ο Μπεν Τζαφαάρ του Κόμματος Ελευθερίας και Εργασίας. Επίσης μεταδίδει ότι ο εξόριστος ηγέτης του παράνομου ισλαμιστικού κόμματος Ρασέντ Γκανούσι δήλωσε πως θα επιστρέψει στην Τυνησία τις επόμενες εβδομάδες. Αναφέρεται ότι πιθανώς θα κληθεί να συμμετάσχει στις διαβουλεύσεις και ο Χαμά Χαμάμι, ηγέτης του Κ.Κ. Εργατών Τυνησίας (μαοϊκού προσανατολισμού) ο οποίος είχε συλληφθεί, αλλά απελευθερώθηκε.
Ο φόβος της μετάδοσης της κοινωνικής εξέγερσης σε άλλες αραβικές χώρες με παρόμοια προβλήματα διατρέχει τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Οι Financial Times γράφουν ότι η "Τυνησία είναι μεν μια μικρή χώρα, αλλά εξόχως σημαντική στις παρούσες συνθήκες. Όλες οι αραβικές εφημερίδες αναφέρουν λεπτομερώς τα γεγονότα της εξέγερσης, παρόμοιες διαδηλώσεις ξέσπασαν και στην Αλγερία, και ότι εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει τους Δυτικούς είναι το τι μέλλει γενέσθαι στην Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία". Ο Μπουρχάν Γκαλιούν, καθηγητής και επικεφαλής του Κέντρου Σύγχρονων Ανατολικών Σπουδών στη Σορβόνη αναφέρει (συνέντευξη στο France 24, 15/1) ότι λόγω της τυνησιακής εξέγερσης το πολιτικό πλαίσιο έχει ήδη αλλάξει. Οι ηγέτες των αραβικών χωρών αρχίζουν να επανεξετάζουν τις θέσεις τους, βλέπουμε αυξήσεις μισθών μέσα σε λίγες ημέρες και ανησυχία για την ανεργία. Θέλουν να δείξουν ότι "νοιάζονται". Η εξέγερση τονίζει, αν και δεν είναι μηχανικό φαινόμενο, θα επιφέρει αλλαγές στις ιδέες και στις διαθέσεις. Η σπίθα της Τυνησίας θα εξαπλωθεί, πιθανώς πρώτα απ΄ όλα στην Αίγυπτο (όπου το 2008 είχαν ξεσπάσει εξεγέρσεις για τις τιμές των τροφίμων).
Ο Γκαλιούν επιβεβαιώνει αυτό που γίνεται πλήρως αντιληπτό από τις πληροφορίες που έρχονται αυτές τις ημέρες από την Τυνησία. Ότι οι αντιδραστικές εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έχουν να χάσουν πολλά από την κατάλυση του καθεστώτος του Μπεν Αλί προσπαθούν να καλύψουν ταχύτατα το κενό εξουσίας, αλλά και να διασπείρουν το χάος ως μέσο αποδυνάμωσης της εξέγερσης. Επίσης οι δυτικές δυνάμεις, κυρίως ευρωπαϊκές, κυριαρχούνται από το φόβο ότι μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση που δεν θα είναι της αρεσκείας τους. Το καθεστώς Μπεν Αλί είχε συμπαραταχθεί στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» της Ουάσιγκτον, έκανε μπίζνες με τους δυτικούς και ευθυγραμμίστηκε πλήρως με το νεοφιλελευθερισμό. Είναι εμπορικός εταίρος της ΕΕ, με καθεστώς ειδικής σύνδεσης από το 1995. Το 72,5% των εισαγωγών του προέρχεται από την ΕΕ και το 75% των εξαγωγών του κατευθύνεται σ΄ αυτήν και ιδίως στη Γαλλία.
Οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν επίσης σε οποιαδήποτε φιλολαϊκή αλλαγή στην Τυνησία, εφόσον επηρεάζει αρνητικά γι΄ αυτές τη Μ. Ανατολή. Άξιες παρατήρησης πρέπει επίσης να είναι οι αντιδράσεις των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων στις εξελίξεις.
Πηγή
Η ελίτ, για να διασώσει τα συμφέροντα των δυνάμεων του καθεστώτος, προσπαθεί να εντάξει στις πολιτικές διαδικασίες για το σχηματισμό "εθνικής κυβέρνησης" δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ο μεταβατικός πρόεδρος Φ. Μεμπαζάα δήλωσε ότι "όλοι οι Τυνήσιοι χωρίς εξαίρεση πρέπει να λάβουν μέρος στην πολιτική διαδικασία" (BBC 16/1).
Συζητείται το όνομα του Μοχάμετ Νετζίμπ Σεμπί, ηγέτη του Προοδευτικού Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος διατηρεί κάποια αξιοπιστία μέσα στο λαό, επειδή του είχε απαγορευτεί να κατέλθει ως υποψήφιος πρόεδρος. Ο Σεμπί δήλωσε ότι η ανάληψη της εξουσίας από τον Γκανούσι την περασμένη Παρασκευή αποτελεί "αλλαγή καθεστώτος". Το κόμμα του ανήκε στη νόμιμη αντιπολίτευση επί Μπεν Αλί και ήταν προσαρμοσμένο στο θερμοκήπιο του καθεστώτος. Το BBC (16/1) μεταδίδει ότι ο Αχμέτ Μπεν Ιμπραχίμ, ηγέτης του "κεντροαριστερού κόμματος Αναγέννηση, συνομίλησε επίσης με τον Γκανούσι", όπως και ο Μπεν Τζαφαάρ του Κόμματος Ελευθερίας και Εργασίας. Επίσης μεταδίδει ότι ο εξόριστος ηγέτης του παράνομου ισλαμιστικού κόμματος Ρασέντ Γκανούσι δήλωσε πως θα επιστρέψει στην Τυνησία τις επόμενες εβδομάδες. Αναφέρεται ότι πιθανώς θα κληθεί να συμμετάσχει στις διαβουλεύσεις και ο Χαμά Χαμάμι, ηγέτης του Κ.Κ. Εργατών Τυνησίας (μαοϊκού προσανατολισμού) ο οποίος είχε συλληφθεί, αλλά απελευθερώθηκε.
Ο φόβος της μετάδοσης της κοινωνικής εξέγερσης σε άλλες αραβικές χώρες με παρόμοια προβλήματα διατρέχει τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Οι Financial Times γράφουν ότι η "Τυνησία είναι μεν μια μικρή χώρα, αλλά εξόχως σημαντική στις παρούσες συνθήκες. Όλες οι αραβικές εφημερίδες αναφέρουν λεπτομερώς τα γεγονότα της εξέγερσης, παρόμοιες διαδηλώσεις ξέσπασαν και στην Αλγερία, και ότι εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει τους Δυτικούς είναι το τι μέλλει γενέσθαι στην Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία". Ο Μπουρχάν Γκαλιούν, καθηγητής και επικεφαλής του Κέντρου Σύγχρονων Ανατολικών Σπουδών στη Σορβόνη αναφέρει (συνέντευξη στο France 24, 15/1) ότι λόγω της τυνησιακής εξέγερσης το πολιτικό πλαίσιο έχει ήδη αλλάξει. Οι ηγέτες των αραβικών χωρών αρχίζουν να επανεξετάζουν τις θέσεις τους, βλέπουμε αυξήσεις μισθών μέσα σε λίγες ημέρες και ανησυχία για την ανεργία. Θέλουν να δείξουν ότι "νοιάζονται". Η εξέγερση τονίζει, αν και δεν είναι μηχανικό φαινόμενο, θα επιφέρει αλλαγές στις ιδέες και στις διαθέσεις. Η σπίθα της Τυνησίας θα εξαπλωθεί, πιθανώς πρώτα απ΄ όλα στην Αίγυπτο (όπου το 2008 είχαν ξεσπάσει εξεγέρσεις για τις τιμές των τροφίμων).
Ο Γκαλιούν επιβεβαιώνει αυτό που γίνεται πλήρως αντιληπτό από τις πληροφορίες που έρχονται αυτές τις ημέρες από την Τυνησία. Ότι οι αντιδραστικές εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έχουν να χάσουν πολλά από την κατάλυση του καθεστώτος του Μπεν Αλί προσπαθούν να καλύψουν ταχύτατα το κενό εξουσίας, αλλά και να διασπείρουν το χάος ως μέσο αποδυνάμωσης της εξέγερσης. Επίσης οι δυτικές δυνάμεις, κυρίως ευρωπαϊκές, κυριαρχούνται από το φόβο ότι μπορεί να προκύψει μια κυβέρνηση που δεν θα είναι της αρεσκείας τους. Το καθεστώς Μπεν Αλί είχε συμπαραταχθεί στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» της Ουάσιγκτον, έκανε μπίζνες με τους δυτικούς και ευθυγραμμίστηκε πλήρως με το νεοφιλελευθερισμό. Είναι εμπορικός εταίρος της ΕΕ, με καθεστώς ειδικής σύνδεσης από το 1995. Το 72,5% των εισαγωγών του προέρχεται από την ΕΕ και το 75% των εξαγωγών του κατευθύνεται σ΄ αυτήν και ιδίως στη Γαλλία.
Οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν επίσης σε οποιαδήποτε φιλολαϊκή αλλαγή στην Τυνησία, εφόσον επηρεάζει αρνητικά γι΄ αυτές τη Μ. Ανατολή. Άξιες παρατήρησης πρέπει επίσης να είναι οι αντιδράσεις των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων στις εξελίξεις.
Πηγή
ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΜΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ… «ΠΩΣ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΝΕ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ;»
Σφοδρή επίθεση κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε χθες ο Μίκης Θεοδωράκης, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργάνωσαν σε κεντρικό θέατρο δεκάδες επιστημονικοί φορείς θέλοντας -όπως επισήμαναν- να υψώσουν από κοινού φωνή αγωνίας για την επίθεση που έχει εξαπολυθεί εναντίον όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των επιστημόνων. Ο κ. Θεοδωράκης, ούτε λίγο ούτε πολύ, επισήμανε ότι ο Γ. Παπανδρέου «έφτασε στο σημείο να φερθεί χειρότερα και από τον Μεταξά, καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που ένας δικτάτορας καθιέρωσε κάτω από την πίεση των εργαζομένων από τη δεκαετία του '30».
Πώς τολμάτε να μας πάτε 80 χρόνια πίσω; αναρωτήθηκε και πρότεινε να στηθεί στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος μια μαρμάρινη πυραμίδα με τα ονοματεπώνυμα όλων αυτών που ψήφισαν το μεσαιωνικό νόμο γραμμένα με μαύρα γράμματα και να ονομαστεί «Στήλη της Ντροπής».
Ανέφερε ότι αυτοί που κυβερνούν σήμερα αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που ασκεί εξουσία σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας και εξέφρασε την πεποίθηση ότι μπαίνουν τα θεμέλια ώστε «η σιωπηλή και διάσπαρτη πλειοψηφία των Ανεξάρτητων Πολιτών να μπορέσει να εκφραστεί συλλογικά και ενιαία». Και τότε θα δούμε, είπε, ποιος θα γελάσει τελευταίος.
Μίλησε για την ανάγκη αντίστασης απέναντι στην ξένη εξάρτηση και έβαλε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ανεξάρτητους Πολίτες και στο υπαρκτό-ισχύον εποικοδόμημα, στο οποίο, όπως είπε, συμεριλαμβάνει την οικονομική ολιγαρχία (τράπεζες, οικονομικούς μεγιστάνες) και το πολιτικό σύστημα: Σύνταγμα, Βουλή, πολιτικός κόσμος.
Επανέλαβε την απαίτηση -την οποία είχε διατυπώσει άλλωστε νωρίτερα στο σύντομο χαιρετισμό του και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δ. Παξινός: Να απαλειφθούν από το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση οι όροι που θίγουν την ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Τέλος, εξέφρασε τους έντονους προβληματισμούς του για τα εθνικά θέματα. Εθεσε, μάλιστα, μια σειρά από ερωτήματα: Τι συμβαίνει με το Αιγαίο; Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι το ΝΑΤΟ μάς επέβαλε να το μοιραστούμε, μισό-μισό, με την Τουρκία; Γιατί όταν η Κύπρος δημιούργησε το 2002 τη δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και κάλεσε την Ελλάδα να κάνει το ίδιο, ώστε να ενωθούν οι δυο ΑΟΖ, εμείς αρνηθήκαμε; Μέσα σ' αυτή την κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου θα έμπαινε φυσικά και το Καστελόριζο. Μήπως για τον λόγο αυτό η Ελλάδα φοβήθηκε την Τουρκία και έκανε πίσω;
Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ
Πηγή
Πώς τολμάτε να μας πάτε 80 χρόνια πίσω; αναρωτήθηκε και πρότεινε να στηθεί στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος μια μαρμάρινη πυραμίδα με τα ονοματεπώνυμα όλων αυτών που ψήφισαν το μεσαιωνικό νόμο γραμμένα με μαύρα γράμματα και να ονομαστεί «Στήλη της Ντροπής».
Ανέφερε ότι αυτοί που κυβερνούν σήμερα αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που ασκεί εξουσία σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας και εξέφρασε την πεποίθηση ότι μπαίνουν τα θεμέλια ώστε «η σιωπηλή και διάσπαρτη πλειοψηφία των Ανεξάρτητων Πολιτών να μπορέσει να εκφραστεί συλλογικά και ενιαία». Και τότε θα δούμε, είπε, ποιος θα γελάσει τελευταίος.
Μίλησε για την ανάγκη αντίστασης απέναντι στην ξένη εξάρτηση και έβαλε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ανεξάρτητους Πολίτες και στο υπαρκτό-ισχύον εποικοδόμημα, στο οποίο, όπως είπε, συμεριλαμβάνει την οικονομική ολιγαρχία (τράπεζες, οικονομικούς μεγιστάνες) και το πολιτικό σύστημα: Σύνταγμα, Βουλή, πολιτικός κόσμος.
Επανέλαβε την απαίτηση -την οποία είχε διατυπώσει άλλωστε νωρίτερα στο σύντομο χαιρετισμό του και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δ. Παξινός: Να απαλειφθούν από το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση οι όροι που θίγουν την ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Τέλος, εξέφρασε τους έντονους προβληματισμούς του για τα εθνικά θέματα. Εθεσε, μάλιστα, μια σειρά από ερωτήματα: Τι συμβαίνει με το Αιγαίο; Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι το ΝΑΤΟ μάς επέβαλε να το μοιραστούμε, μισό-μισό, με την Τουρκία; Γιατί όταν η Κύπρος δημιούργησε το 2002 τη δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και κάλεσε την Ελλάδα να κάνει το ίδιο, ώστε να ενωθούν οι δυο ΑΟΖ, εμείς αρνηθήκαμε; Μέσα σ' αυτή την κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου θα έμπαινε φυσικά και το Καστελόριζο. Μήπως για τον λόγο αυτό η Ελλάδα φοβήθηκε την Τουρκία και έκανε πίσω;
Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ
Πηγή
Πού το πάτε, κύριοι;
Ο πρωθυπουργός καταγγέλλει ως «αντιπατριώτες» όσους δεν ψηφίζουν το κόμμα του!
Ο αντιπρόεδρός του υβρίζει ως «κοπρίτες» όσους πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική.
Οι παρακαθήμενοι στο υπουργικό συμβούλιο στοχοποιούν κοινωνικά στρώματα ως «ρετιρέ» και «συντεχνίες».
*
Πάνω στο έδαφος μιας ολοένα εντεινόμενης ιδεολογικής τρομοκρατίας,
και ενώ τόσο οι επίδοξοι δολοφόνοι της Κούνεβα, όσο και οι δολοφόνοι των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν» παραμένουν ασύλληπτοι,
οι συντεταγμένοι φορείς του «κράτους του νόμου και της τάξης», υποβοηθούμενοι από τους θύλακες της καθεστωτικής γιάφκας των ΜΜΕ, οικοδομούν μια επιεικώς «περίεργη» καθημερινότητα:
* Πριν από ένα χρόνο έφτασαν στο σημείο να ενεργοποιήσουν ακόμα και τον «τρομονόμο» εναντίον μαθητών στη Λάρισα, επειδή διαδήλωσαν με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
* Τύποι με κουκούλες και μυδράλια, οι οποίοι συνιστούν το σκοτεινό σήμα κατατεθέν της Αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και αποτελούν το τηλεοπτικό ντεκόρ των «αντιτρομοκρατικών εξιχνιάσεων και αποκαλύψεων», παρελαύνουν επιδεικτικά από τις τηλεοράσεις, γνωστοποιώντας στην κοινή γνώμη ποιο είναι το μοντέλο των «προστατών» που πρέπει να αποδεχτεί.
* Δεν υπάρχει πορεία, κινητοποίηση, απεργιακός αγώνας, διαδήλωση, στην οποία οι «αντιεξουσιαστές» της κυβέρνησης να μην ακροβολίζουν μια ολόκληρη στρατιά από χαφιέδες με πολιτικά, από κρανοφόρους και κουκουλοφόρους, οι οποίοι έχουν εντοπιστεί επ' αυτοφώρω να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις ένστολες δυνάμεις καταστολής.
* Πριν μερικούς μήνες, εξέχουσες φυσιογνωμίες της τάξης των δημοσιολόγων ζητούσαν ακόμα και την «αναστολή διατάξεων του Συντάγματος» που αφορούν σε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ενώ τα σιαμαία αδερφάκια τους δε χάνουν ευκαιρία να καταγγέλλουν ως «βία» την αντίσταση του λαού στην εργασιακή και εισοδηματική του λεηλασία.
* Η κρατική αυθαιρεσία όχι μόνο δεν επιχειρείται να κρυφτεί, αλλά πολλές φορές διαφημίζεται κιόλας - όπως στις περιπτώσεις των γκανγκστερικού τύπου συλλήψεων «υπόπτων τρομοκρατών», όπως συνέβη την περασμένη βδομάδα με στέλεχος του ΣΥΝ - σε μια εμφανή προσπάθεια εμπέδωσης στην κοινωνία κλίματος φόβου.
* Πέρα από τη «δημοκρατία» των επιστρατεύσεων εργαζομένων, πέρα από την επαναλαμβανόμενη τακτική των δικαστικών οργάνων να αποφαίνονται ότι το δικαίωμα της απεργίας συνιστά «κατάχρηση» και «παρανομία», στο τακτικό «μενού» της κυβερνητικής και τηλεοπτικής προπαγάνδας περιλαμβάνεται η εκτόξευση της κατηγορίας περί «ανομίας» απέναντι σε κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης εναντίον της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
* Εκπεφρασμένη επιθυμία των κρατούντων, αλλά και του συνόλου σχεδόν του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι να επεκτείνουν τη νομιμοποίηση του φακελώματος σε όλο το φάσμα των πολιτικών ελευθεριών, προχωρώντας - με πρόσχημα τα οικονομικά των κομμάτων - ακόμα και στην καταγραφή του πολιτικού φρονήματος των πολιτών!
*
Ολα τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά. Και άκρως ανησυχητικά. Τόσο ώστε να τίθεται ευθέως το ερώτημα: «Πού το πάτε, κύριοι;»
Πηγή
Ο αντιπρόεδρός του υβρίζει ως «κοπρίτες» όσους πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική.
Οι παρακαθήμενοι στο υπουργικό συμβούλιο στοχοποιούν κοινωνικά στρώματα ως «ρετιρέ» και «συντεχνίες».
*
Πάνω στο έδαφος μιας ολοένα εντεινόμενης ιδεολογικής τρομοκρατίας,
και ενώ τόσο οι επίδοξοι δολοφόνοι της Κούνεβα, όσο και οι δολοφόνοι των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν» παραμένουν ασύλληπτοι,
οι συντεταγμένοι φορείς του «κράτους του νόμου και της τάξης», υποβοηθούμενοι από τους θύλακες της καθεστωτικής γιάφκας των ΜΜΕ, οικοδομούν μια επιεικώς «περίεργη» καθημερινότητα:
* Πριν από ένα χρόνο έφτασαν στο σημείο να ενεργοποιήσουν ακόμα και τον «τρομονόμο» εναντίον μαθητών στη Λάρισα, επειδή διαδήλωσαν με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
* Τύποι με κουκούλες και μυδράλια, οι οποίοι συνιστούν το σκοτεινό σήμα κατατεθέν της Αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και αποτελούν το τηλεοπτικό ντεκόρ των «αντιτρομοκρατικών εξιχνιάσεων και αποκαλύψεων», παρελαύνουν επιδεικτικά από τις τηλεοράσεις, γνωστοποιώντας στην κοινή γνώμη ποιο είναι το μοντέλο των «προστατών» που πρέπει να αποδεχτεί.
* Δεν υπάρχει πορεία, κινητοποίηση, απεργιακός αγώνας, διαδήλωση, στην οποία οι «αντιεξουσιαστές» της κυβέρνησης να μην ακροβολίζουν μια ολόκληρη στρατιά από χαφιέδες με πολιτικά, από κρανοφόρους και κουκουλοφόρους, οι οποίοι έχουν εντοπιστεί επ' αυτοφώρω να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις ένστολες δυνάμεις καταστολής.
* Πριν μερικούς μήνες, εξέχουσες φυσιογνωμίες της τάξης των δημοσιολόγων ζητούσαν ακόμα και την «αναστολή διατάξεων του Συντάγματος» που αφορούν σε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ενώ τα σιαμαία αδερφάκια τους δε χάνουν ευκαιρία να καταγγέλλουν ως «βία» την αντίσταση του λαού στην εργασιακή και εισοδηματική του λεηλασία.
* Η κρατική αυθαιρεσία όχι μόνο δεν επιχειρείται να κρυφτεί, αλλά πολλές φορές διαφημίζεται κιόλας - όπως στις περιπτώσεις των γκανγκστερικού τύπου συλλήψεων «υπόπτων τρομοκρατών», όπως συνέβη την περασμένη βδομάδα με στέλεχος του ΣΥΝ - σε μια εμφανή προσπάθεια εμπέδωσης στην κοινωνία κλίματος φόβου.
* Πέρα από τη «δημοκρατία» των επιστρατεύσεων εργαζομένων, πέρα από την επαναλαμβανόμενη τακτική των δικαστικών οργάνων να αποφαίνονται ότι το δικαίωμα της απεργίας συνιστά «κατάχρηση» και «παρανομία», στο τακτικό «μενού» της κυβερνητικής και τηλεοπτικής προπαγάνδας περιλαμβάνεται η εκτόξευση της κατηγορίας περί «ανομίας» απέναντι σε κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης εναντίον της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
* Εκπεφρασμένη επιθυμία των κρατούντων, αλλά και του συνόλου σχεδόν του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι να επεκτείνουν τη νομιμοποίηση του φακελώματος σε όλο το φάσμα των πολιτικών ελευθεριών, προχωρώντας - με πρόσχημα τα οικονομικά των κομμάτων - ακόμα και στην καταγραφή του πολιτικού φρονήματος των πολιτών!
*
Ολα τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά. Και άκρως ανησυχητικά. Τόσο ώστε να τίθεται ευθέως το ερώτημα: «Πού το πάτε, κύριοι;»
Πηγή
Δημοσιοκάφροι σε Payroll και δημοσιογράφοι…
Του Δημήτρη Μυ
Η σχέση του δημοσιογράφου με τις πηγές του κάποιες φορές (δυστυχώς τις περισσότερες, στις – μνημονιακές – μέρες μας) μοιάζει με την προσπάθεια της μύγας να αποφύγει τη λάμπα: Νιώθει ότι καίγεται, μα της είναι αδύνατο να μην πλησιάσει... Κάπως έτσι πλησίασαν οι συνάδελφοι τις πληροφορίες των αστυνομικών πηγών για τη Γερμανίδα «τρομοκράτισσα» με τους «τρομοκράτες γονείς» και την έβγαλαν στη σέντρα.
Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που...
συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τέτοιου είδους λάθη (και «λάθη») είναι καθημερινή πρακτική σ’ αυτό το επάγγελμα, το οποίο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμε «δημοσιογραφικό λειτούργημα».
Η άκριτη μεταφορά του «ρουλεμάν» (έτσι λέγεται στη δημοσιογραφική αργκό η πληροφόρηση κοινής λήψης) των κέντρων εξουσίας τείνει να χαρακτηρίσει τη δημοσιογραφία (ΜΜΕ και δημοσιογράφους) ως έναν μηχανισμό χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν είναι μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι σε πολλές (πάμπολλες) περιπτώσεις η λειτουργία αυτού του μηχανισμού συντελείται με πλήρη συνείδηση.
Αυτή η γενική (πάντα υπάρχουν, ευτυχώς, εξαιρέσεις) εικόνα της στενής επαφής της δημοσιογραφίας με το σύστημα εξουσίας περιγράφεται σημειολογικά από το εξής – γνωστό σε γενικές γραμμές – γεγονός: Πριν από μια εικοσαετία οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργία που κάλυπταν στιγμές έντασης σε πορείες και διαδηλώσεις βρίσκονταν από την πλευρά των διαδηλωτών, απέναντι από τις αστυνομικές δυνάμεις. Σήμερα κρύβονται πίσω από τα ΜΑΤ...
Αυτή η σημειολογική μετατόπιση δικαιολογεί, έως ένα βαθμό, τη γενική εικόνα που σχηματίζει η κοινωνία. Μια εικόνα η οποία, όσο κι αν αδικεί πολλούς συναδέλφους, περιγράφει την ατμόσφαιρα γύρω από τον χώρο και κάνει χαρακτηρισμούς όπως «αλήτες», «ρουφιάνοι» και «βαποράκια» να ακούγονται ολοένα και πιο έντονα.
Θα ήταν εύκολο να αρχίσουμε (ως... δημοσιογράφοι) τους αφορισμούς. Χρησιμότερο, ωστόσο, για όλους (για τον κλάδο, τα ΜΜΕ, τους πολίτες, ακόμη και την εξουσία) θα ήταν να ορίσουμε μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να πλησιάζουμε τη... λάμπα.
Πηγή
"Το Ποντίκι"
Η σχέση του δημοσιογράφου με τις πηγές του κάποιες φορές (δυστυχώς τις περισσότερες, στις – μνημονιακές – μέρες μας) μοιάζει με την προσπάθεια της μύγας να αποφύγει τη λάμπα: Νιώθει ότι καίγεται, μα της είναι αδύνατο να μην πλησιάσει... Κάπως έτσι πλησίασαν οι συνάδελφοι τις πληροφορίες των αστυνομικών πηγών για τη Γερμανίδα «τρομοκράτισσα» με τους «τρομοκράτες γονείς» και την έβγαλαν στη σέντρα.
Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που...
συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τέτοιου είδους λάθη (και «λάθη») είναι καθημερινή πρακτική σ’ αυτό το επάγγελμα, το οποίο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμε «δημοσιογραφικό λειτούργημα».
Η άκριτη μεταφορά του «ρουλεμάν» (έτσι λέγεται στη δημοσιογραφική αργκό η πληροφόρηση κοινής λήψης) των κέντρων εξουσίας τείνει να χαρακτηρίσει τη δημοσιογραφία (ΜΜΕ και δημοσιογράφους) ως έναν μηχανισμό χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Δεν είναι μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι σε πολλές (πάμπολλες) περιπτώσεις η λειτουργία αυτού του μηχανισμού συντελείται με πλήρη συνείδηση.
Αυτή η γενική (πάντα υπάρχουν, ευτυχώς, εξαιρέσεις) εικόνα της στενής επαφής της δημοσιογραφίας με το σύστημα εξουσίας περιγράφεται σημειολογικά από το εξής – γνωστό σε γενικές γραμμές – γεγονός: Πριν από μια εικοσαετία οι δημοσιογράφοι και τα τηλεοπτικά συνεργία που κάλυπταν στιγμές έντασης σε πορείες και διαδηλώσεις βρίσκονταν από την πλευρά των διαδηλωτών, απέναντι από τις αστυνομικές δυνάμεις. Σήμερα κρύβονται πίσω από τα ΜΑΤ...
Αυτή η σημειολογική μετατόπιση δικαιολογεί, έως ένα βαθμό, τη γενική εικόνα που σχηματίζει η κοινωνία. Μια εικόνα η οποία, όσο κι αν αδικεί πολλούς συναδέλφους, περιγράφει την ατμόσφαιρα γύρω από τον χώρο και κάνει χαρακτηρισμούς όπως «αλήτες», «ρουφιάνοι» και «βαποράκια» να ακούγονται ολοένα και πιο έντονα.
Θα ήταν εύκολο να αρχίσουμε (ως... δημοσιογράφοι) τους αφορισμούς. Χρησιμότερο, ωστόσο, για όλους (για τον κλάδο, τα ΜΜΕ, τους πολίτες, ακόμη και την εξουσία) θα ήταν να ορίσουμε μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να πλησιάζουμε τη... λάμπα.
Πηγή
"Το Ποντίκι"
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011
Ερωτήσεις που (δεν) ζητούν απάντηση
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του,
ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
* α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
* β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
* γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
* δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt
ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;
Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
* α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
* β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
* γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
* δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;
Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)