Χθες δεν τελείωσε τίποτα. Χθές αρχίσανε όλα...

Ξημέρωσε και άλλη μία Δευτέρα, από τις πολλές.
Ολόιδια με όλες τις προηγούμενες.
Βιαστικοί, αγουροξυπνημένοι συνάνθρωποι, στα συνηθισμένα τους δρομολόγια.

Κάτι όμως κάνει την Δευτέρα αυτή να σου αφήνει ένα κενό.
Την κάνει να αφήνει μία απορία στη σκέψη σου.
Και τώρα ;
Τί έγινε τώρα;

Προηγήθηκε της Δευτέρας αυτής βλέπεις, μια μέρα που ήταν διαφορετική από τις άλλες.
Μια μέρα που σηματοδοτούσε την άφιξη της Ελλάδας στο τέρμα μιας διαδρομής.
Μιας διαδρόμης σχεδιασμένης ;
Μιας διαδρομής τυχαίας ;
Ποιος ξέρει ;
Και αν ξέρει, ποιός λέει ;

Το τέρμα αυτής της διαδρομής, ακολουθώντας μοιραία την αρχή που θέλει κάθε τέλος να ακολουθείται από μια νέα αφετηρία, μας υποχρεώνει να ξεκινήσουμε για το νέο.

Έχει έρθει Εκείνη η ώρα λοιπόν.
Η ώρα της επιλογής του νέου.
Εκείνη η ώρα που δικάζει, οπου θα μετρηθούν τα <<ποσοστά>> μας και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας, κατά ένα υπέροχο τραγούδι της Αλεξίου.
Ήρθε Αυτή η ώρα που ή διαλέγεις και δημιουργείς το μέλλον που επιθυμείς ή στο επιβάλλουν.
Και μοιραία επιλέγεις.
Συνηδειτά ή ασυνήδειτα, επιλέγεις.

Τέτοια είναι η ώρα σήμερα γι' αυτό και η μέρα έτσι παράξενη.
Κληθήκαμε να επιλέξουμε το μέλλον μας.
Το ξέρουμε ο καθένας μέσα μας.
Και κάνουμε την επιλογή μας.


Χθες ήταν η αρχή.
Αργά ή γρήγορα θα έρθει και το τέλος.
Ή τα δικά μας όνειρα ή τα δικά τους.


αυτοδιαθέσιμος