«Κι όποιος δεν καταλαβαίνει... »

Του Ν. Μπογιόπουλου

Η πολιτική δεν είναι απλή αριθμητική. Αλλά όποιος παρακάμπτει την αριθμητική στο όνομα της «πολιτικής άλγεβρας», τότε χρησιμοποιεί τα «ανώτερα μαθηματικά» εντελώς παραπειστικά, με στόχο την εξαγωγή και διακίνηση εικονικών πολιτικών συμπερασμάτων.
Η αριθμητική του πρώτου γύρου των εκλογών
(καθώς εκεί καταγράφονται οι αυθεντικοί πολιτικοί συσχετισμοί που στο β' γύρο συσκοτίζονται και παραποιούνται από τα εκβιαστικά και καλπονοθευτικά δίπολα)
επιβεβαιώνει τα εξής:
*
Περιφέρεια Αττικής: Εγγεγραμμένοι 2.787.062. Σγουρός 343.792 ψήφοι. Δηλαδή, ο «μικρός πρωθυπουργός» του ΠΑΣΟΚ στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, εξελέγη έχοντας την εμπιστοσύνη μόλις του 12% των ψηφοφόρων επί του συνόλου του εκλογικού σώματος...
Δήμος Αθήνας: Εγγεγραμμένοι 488.243. Καμίνης 54.636 ψήφοι. Δηλαδή ο νέος δήμαρχος της πρωτεύουσας έχει εκλεγεί με το 11,2% των ψήφων του εκλογικού σώματος...
Δήμος Πειραιά: Εγγεγραμμένοι 162.125. Μιχαλολιάκος 15.771 ψήφοι. Δηλαδή ο δήμαρχος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας έχει εκλεγεί με το 9,7% των ψήφων...
Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας: Εγγεγραμμένοι 1.643.557. Ψωμιάδης 421.859 ψήφοι. Δηλαδή ο περιφερειάρχης της δεύτερης μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας εξελέγη με το 25,6% των ψήφων του εκλογικού σώματος...
Δήμος Θεσσαλονίκης: Εγγεγραμμένοι 247.624. Μπουτάρης 41.735 ψήφοι. Δηλαδή ο δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας έχει εκλεγεί με το 16,8% των ψήφων...
*
Επίσης:
Στις βουλευτικές εκλογές του 2009, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έλαβαν αθροιστικά 5.308.000 ψήφους. Το συνολικό ποσοστό του δικομματισμού επί των ψηφισάντων ήταν 77,4%
Στις περιφερειακές εκλογές του 2010, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έλαβαν αθροιστικά 3.600.000 ψήφους.
Δηλαδή μέσα σε ένα χρόνο ο δικομματισμός απώλεσε πάνω από 1.700.000 ψήφους και το συνολικό ποσοστό του επί των ψηφισάντων στις περιφερειακές του 2010 (χωρίς δηλαδή να υπολογίζεται η εκτίναξη της αποχής) κατέληξε στο 60,1%.
*
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα που κατέγραψε η κάλπη. Εικόνα πεντακάθαρη, όσο κι αν ορισμένοι πασχίζουν να την «θολώσουν» μέσα από τον θόρυβο των κενών φράσεων και με τον καπνό των «διασταλτικών ερμηνειών».
*
Επομένως, αν κάτι αποτυπώνουν και πιστοποιούν τα παραπάνω είναι τούτο:
Το αστικό πολιτικό σύστημα και η κυρίαρχη μορφή του, το (δι)κομματικό κατεστημένο, έχουν περιπέσει στην μεγαλύτερη κρίση νομιμοποίησης της ύπαρξής τους μετά τη μεταπολίτευση.
Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, τότε, είτε «δεν ξέρει που πατεί και πού πηγαίνει», είτε - πράγμα πιθανότερο - υποκρίνεται, μετατρέπει την «ανάγκη σε φιλοτιμία» και πορεύεται κάνοντας ότι «δεν το καταλαβαίνει»...