Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Κάθε που έλληνας επίσημος επισκέπτεται την Κίνα ή κινέζος την Ελλάδα, η κυβερνητική προπαγάνδα μιλά για εξαγωγές ελληνικού ελαιόλαδου στην Κίνα. Πήγε ο Σημίτης το 2002 και για εξαγωγές λαδιού και εισαγωγές τουριστών μιλούσαν. Πήγε το 2006 ο Καραμανλής, πάλι τα ίδια. Ηρθε ο κινέζος πρόεδρος στην Ελλάδα, τον πήγαν στην Κρήτη και τον έβαλαν να ραβδίζει ελιές, καλλιεργώντας στους αγρότες ελπίδες για άνοιγμα της τεράστιας κινέζικης αγοράς που θα απορροφήσει όλο το ελληνικό λάδι και σε καλές τιμές μάλιστα. Ηρθε τώρα ο κινέζος πρωθυπουργός, πάλι τα ίδια. Βούτηξε –είπε– ψωμί στο λάδι και το βρήκε υπέροχο! Φυσικά, οι κινέζοι πολιτικοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ραβδίσουν ελιές επί δίλεπτο ή να παπαρώσουν ψωμί στο λάδι και να πουν την παπάρα τους. Αφού αυτό θέλουν οι «ιθαγενείς» γιατί να τους χαλάσουν το χατίρι; Οταν, όμως, έρχεται η ώρα της συμφωνίας, τα πράγματα αλλάζουν. Ξέρετε τι ποσότητα λαδιού προβλέπει η συμφωνία Παπανδρέου–Τζιαμπάο; 290 τόνους! Μιλάμε για αστεία ποσότητα που ακόμα και για την κινέζικη μπουρζουαζία δεν θα έφτανε. Για την κινέζικη φτωχολογιά ούτε λόγος. Ακόμα και αν οι Κινέζοι μάθαιναν να τρώνε ελαιόλαδο, για τη φτωχολογιά αυτό θα ήταν είδος υπερπολυτελείας. Οταν οι ευρωπαίοι εργάτες δεν μπορούν να φάνε ελαιόλαδο, λόγω κόστους, είναι δυνατόν να μπορέσουν να φάνε οι κινέζοι εργάτες και φτωχοί αγρότες; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το ελαιόλαδο παραμένει απούλητο στις αποθήκες και η τιμή του δεν μπορεί πια ούτε τα καλλιεργητικά έξοδα να καλύψει.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου