Ο λαϊκισμός της Τρόικας

* Του Γιώργου Λακόπουλου

Αν καταλάβαμε καλά από τις συνεντεύξεις που έδωσε ο Πωλ Τόμσεν, επικεφαλής του κλιμακίου της Τρόικας – και ιδίως από όσα είπε στο «Βήμα»- ο ίδιος κατέληξε σε δυο συμπεράσματα.

* Πρώτον ότι δεν είναι δίκαιο να στηρίζεις ένα πρόγραμμα λιτότητας στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
* Δεύτερον, η λύση του οικονομικού προβλήματος της χώρας βρίσκεται στην αυστηρή φορολόγηση όσων έχουν πισίνες, σκάφη και τζιπ.

Αυτές είναι οι απόψεις του επικεφαλής του κλιμάκια των δανειστών μας, ύστερα από έξι μήνες παρουσία του στην Ελλάδα. Συμπέρασμα; Ή μας δουλεύει για να μας σπάσει τα νεύρα ή απλώς πετάει θεωρίες στον αέρα.
Κατ’ αρχήν αν δεν κάνουμε λάθος η φορολογική επιδρομή στους μισθούς και τις συντάξεις αποτελεί σύνταξη του ίδιου του κυρίου Τόμσεν. Όχι ότι οι Έλληνες συνομιλητές του έφεραν και σοβαρές αντιρρήσεις. Ούτε καν οι θιγόμενοι δεν αντέδρασαν. Αλλά το δόγμα του από την πρώτη στιγμή αυτό ήταν: κόψτε από αυτούς που μπορείτε, δηλαδή από τη μισθωτή εργασία.
Το άνοιγμα που κάνει τώρα στα θύματα αυτής της συνταγής είναι λίγο ακατανόητο. Εκτός αν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να πάρει τίποτε περισσότερο από αυτούς και συνιστά στην ελληνική κυβέρνηση να τους αφήσει στην ησυχία τους και στην πενία τους. Ώστε να κάνει και ίδιος τον καλό.
Το σενάριο να αποτελεί αυτή η τοποθέτηση κριτική στο υπουργείο Οικονομικών για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την εφαρμογή του Μνημονίου είναι λίγο τραβηγμένο-αν και δεν αποκλείεται. Θα έχει ενδιαφέρον πάντως να κάνουν τέτοια πλάκα στον Παπακωνσταντίνου.
Και πάμε τώρα στους έχοντες και κατέχοντες πισίνες, σκάφη και τα συναφή. Αυτή η ομάδα είναι η αγαπημένη των πολιτικών. Ιδίως προεκλογικά όταν τους ρωτούν «που θα βρουν λεφτά» για να χρηματοδοτήσουν όσα υπόσχονται απαντούν ότι θα φορολογήσουν του πλούσιους και θα καταπολεμήσουν τη σπατάλη. Μόνο που ποτέ δεν το κάνουν.
Πρώτον γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν, δεύτερον γιατί σε άλλες δεν θέλουν, τρίτον γιατί όποιος έχει αυτά τα σύμβολα του πλούτου δεν είναι απαραίτητα και φοροφυγάς και τέταρτον γιατί αυτή η πηγή εσόδων δεν είναι και τόσο αστείρευτη όσο τη θεωρεί η λαϊκή φαντασία. Είναι τυπική δημοκοπία να ισχυρίζεται κάποιος ότι μια οικονομία θα εξυγιάνει τα δημοσιονομικά της – γιατί γι αυτό βρίσκεται εδώ ο Τόμσεν αν δεν κάνουμε λάθος – αν στρώσει το κυνήγι τους πλούσιους, η όσους δείχνουν πλούσιοι.
Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, είναι αυτονόητη… Αλλά για να βγει από το τέλμα μια οικονομία δεν αρκεί να φορολογήσεις. Πρέπει να το αυξήσεις το παραγόμενο προϊόν… Να δημιουργήσεις δηλαδή, ανάπτυξη. Γι αυτό ο σύντροφος Τόμσεν δεν είπε λέξη. Σχολιάζει σαν λαϊκιστής και αναπαράγει μια ρητορική που συνηθίζουν οι πολιτικοί και τα κόμματα. Η λύπηση για τους ασφαλισμένους, αφού τους έσφαξε πρώτα και η προτροπή «πάρτε τα από τους πλούσιους» υποδηλώνουν μια αντίληψη που κινείται ανάμεσα στην υποκρισία και την άγνοια του βασικού προβλήματος μιας χώρας σαν την Ελλάδα.
Ο Τόμσεν δεν δίνει δεκάρα για την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η θεωρία του είναι η θεωρία ενός τεχνοκράτη που θαυμάζει τον Προκρούστη, αλλά καταφεύγει στην εύκολη ρητορική και τα κηρύγματα… Άλλωστε αυτό που ενδιαφέρει την Τρόικα είναι να πάρουν οι δανειστές πίσω τα δανεικά. Πως θα αναπτυχτεί η οικονομία, θα παραχθεί προϊόν, ανταγωνιστικό και επικερδές, πως θα εκσυγχρονιστεί πράγματι η κοινωνία και η παραγωγική διαδικασία αντιμετωπίζεται μόνο εμμέσως και με τυφλοσούρτες. Ποτέ ευλόγως, όπως στην η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και ποτέ υπόπτως, όπως είναι η θεωρία για τον περιορισμό του μισθολογικού κόστους- δηλαδή η μισθολογική ασφυξία.
Και στις δύο περιπτώσεις ο κύριος Τόμσεν βλέπει τους αριθμούς και ξεχνάει ότι πίσω τους υπάρχουν άνθρωποι. Και οι άνθρωποι νοιάζονται μάλλον περισσότερο από την Τρόικα για το μέλλον της χώρας τους. Κατά συνέπεια όταν ακούνε μπούρδες αφ υψηλού απλώς σκέφτονται «αυτά μας τα’παν κι άλλοι».

Πηγή