''Αυτοί που μας κλέψαν το βιβλίο... Μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι.''

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Οι «φύλαρχοι» είναι «γυμνοί»...

Οι «μαυρογιαλούροι» της περιφέρειας βγήκαν στο σεργιάνι. Το «πανηγύρι» ξεκίνησε και έχει απ' όλα:
ΠΑΣΟΚους που μυρίζουν ΔουΝουΤίλα, αλλά «αποτάσσονται» το μνημόνιο,
Νεοδημοκράτες που πίνουν νερό στο όνομα του Καραμανλή, ο οποίος θα «πάγωνε τους μισθούς», αλλά... χωρίς μνημόνιο.
Νυν και πρώην υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και «μεγαλοβαρονοπρούχοντες» του δικομματισμού που - με το χρίσμα υπό μάλης - «γύρισαν πλευρό» και τώρα δηλώνουν... «ανεξάρτητοι»,«ΠΑΣΟΚογενείς», «Νεοδημοκρατογενείς» και ό,τι «δικομματογενείς» μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτοί, που έχουν προθυμοποιηθεί να λειτουργήσουν εξ αντικειμένου ως χύτρα ασφαλείας, μπροστά στον κίνδυνο που εγκυμονεί για το σύστημα η κοινωνική κουφόβραση.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, όλα εγγυώνται ότι με την «παρλαπίπα» που άρχισε ήδη να πέφτει, θα σπάσουν όλα τα ρεκόρ των «σπρεντς» του πολιτικού ταρτουφισμού.

«Τι 'χες Γιάννη, τ' είχα πάντα», θα πει κανείς. Σωστά, μόνο που εν προκειμένω, ενώ η κοροϊδία έχει «κατοχυρωθεί» στην κεντρική πολιτική σκηνή ως βασικό της αξεσουάρ,
ενώ, δηλαδή, τα μεγαλύτερα ψέματα - περιφρουρημένα καθώς είναι από τα ΜΜΕ - όταν αφορούν στο σύνολο της χώρας μπορούν να εκτοξεύονται με τον πλέον στομφώδη και σοβαροφανή τρόπο, στο λεγόμενο «τοπικό επίπεδο» δε συμβαίνει το ίδιο.

Με άλλα λόγια, όσο πιο κάτω κατεβαίνεις, είτε στην περιφέρεια, είτε στο δήμο, είτε στη γειτονιά, αυτή η ίδια τακτική του «δουλέματος», χάνει κάτι από τη σινιέ πανοπλία της. Γίνεται πιο ευάλωτη στη χλεύη που της αξίζει.
Παύει να εκλαμβάνεται ως το αξιωματικό θέσφατο που όταν βγαίνει από το απύλωτο του «αρχηγού» δε σηκώνει αντίλογο.

Και, τότε, το αποτέλεσμα αυτής της ιταμής συμπεριφοράς, που υποβιβάζει τους ανθρώπους σε «ιθαγενείς» ψηφοφόρους, στερημένη από «Μεσσίες» και αναγκασμένη να μεταφέρει το «σωτηριολογικό» της δόγμα μέσα από τους «περιφερειακούς κομπάρσους» της, είναι να καταντάει να κυκλοφορεί «τσίτσιδη».

Με τους εκπροσώπους της, όσο περισσότερο κορδακίζονται, τόσο περισσότερο να μοιάζουν με το «γυμνό βασιλιά», στην πλέον γελοιογραφική (ίσως και γλοιώδη του) μορφή.

Βέβαια, στην περίπτωση του παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν με «Τα καινούρια ρούχα του Βασιλιά», ευτυχώς, βρέθηκε ένα παιδί να φωνάξει την αλήθεια:

«Ο Βασιλιάς είναι γυμνός»!

Στην πραγματική ζωή, είναι πολύ πιο σύνθετο να τινάξεις στον αέρα την κενοδοξία του «άρχοντα», να αποκαλύψεις τη δουλικότητα των «αυλικών», να οδηγήσεις στην πλήρη γελοιοποίηση τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία που κρύβεται πίσω από τους επίδοξους «τοπικούς φυλάρχους» της βαρβαρότητας.

Πιο σύνθετο, αλλά και πιο αναγκαίο. Και δεν είναι υπόθεση ενός παιδιού.
Είναι υπόθεση του λαού και ταυτόχρονα - ειδικά στις μέρες που ζούμε - μέγιστη υποχρέωση του λαού προς τα παιδιά του. Γιατί στην πραγματική ζωή, σε αντίθεση με τα παραμύθια, ισχύει μόνο το πρώτο σκέλος τού «αυτοί έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου