Κάθε μέρα που περνά, νοιώθω σαν τμήμα μιας βουβής ταινίας, που κάποιος πιανίστας κτυπά τα πλήκτρα προσπαθώντας να καθοδηγήσει το πλήθος στο πανί.
«Η ελληνική οικονομία έχασε 5 με 6 μονάδες ετησίως σε σύγκριση με τη Γερμανία τα τελευταία 5-6 χρόνια και σήμερα υπάρχει διαφορά 25 έως 30 μονάδων στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η Ελλάδα πρέπει να λύσει αυτό το πρόβλημα αν θέλει να παρουσιάσει και πάλι ανάπτυξη και να δει ένα φωτεινότερο μέλλον»
1…πρέπει να μας τσακίσουν το εισόδημα κατά 25 έως 30 μονάδες για να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
2…πρέπει να εξαφανιστεί κάθε δίχτυ εργασιακής και κοινωνικής προστασίας γιατί είναι αντιπαραγωγικό κεκτημένο που πλήττει την ανταγωνιστικότητα. Λες και η ανάπτυξη έγινε μισθός, παιδεία, υγεία, υποδομές… που έγινε για τα παιδιά τους που τελειώνουν στο Κολέγιο ή στο γείτονα σπουδάζουν στο Λονδίνο ή στις ΗΠΑ και μέσα από την εργασιακή εμπειρία του σύμβουλου του μπαμπά, της μαμάς ή των φίλων καλούνται να μας σώσουν από τα άλλα παιδιά…
«Το τελευταίο θα αποφανθεί ότι το μνημόνιο -ως τμήμα της κοινοτικής νομοθεσίας- υπερέχει των ελληνικών νόμων και του ίδιου του Συντάγματος.»
3… και υπάρχουν βουλευτές που έχουν γίνει βολευτές που το ψήφισαν, που αποδέχονται ότι είναι υποτελείς κάποιων σελίδων που ήταν 1300 αλλά έγιναν 1200….
Αραχτοί στον καναπέ με αγώνα και θυσία το τηλεκοντρόλ, σε ελεύθερη πτώση αξιών και αρχών με αποτέλεσμα αυτό που ζούμε, την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας στον αγώνα της προσωπικής επιβίωσης.
Και οι πολιτικοί της; Καλά αυτοί είναι αραχτοί στα έδρανα της βόλεψης
Και οι πνευματικοί της; Ζήτουλες της επιχορήγησης
Και οι δημοσιογράφοι; Σε μισθολόγια χαμένοι
Και ο λαός; Πουλά, κάθε φορά που χτυπά την πόρτα βουλευτή για κλίνη σε νοσοκομείο, για μετάθεση του παιδιού, για σβήσιμο της κλήσης, για το αυθαιρετάκι, για τη δουλίτσα, πουλά …μόνο που πούλαγε τα παιδιά του που δεν έχουν μέλλον πια αλλά δεν το ήξερε ζαλισμένος από την ευδαιμονία των δανεικών και την δόξα του ΙΧ, του τραπεζιού και της δήλωσης ξέρεις ποιος είμαι εγώ ή θα δεις ρε;
Και φτάσαμε οι υπηρέτες του λαού να είναι οι δυνάστες του που καθορίζουν την μοίρα και τις ζωές σκλάβοι στην ίδια μας τη χώρα.
Δεν είμαστε πλέον λαός, 10.000.000 άτομα που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε όταν μας φτύνουν αλλά κοιτάμε το σάλιο στα μούτρα του απέναντι.
Αντιδράς; Πανηγύρισε που δεν σου έκοψαν τα δώρα, μόνο τις συλλογικές τις αποζημιώσεις, τον μισθό…
Μιλάς; Ζητωκραύγασε που έχεις την ακριβότερη βενζίνη και 5% επιπλέον ΦΠΑ
Σύνταξη; Μα τα ταμεία είναι ελλειμματικά και φταις εσύ και όχι κάθε Κουτρουμάνης και κάθε πρώην συνδικαλιστής και διοίκηση οπότε πρέπει να δουλεύεις έως τα 40 χρόνια εισφορές για 1.000 €
Αλλά εγώ θα σώσω τη χώρα; 10.000.000 κρίκοι που δεν γίνονται μια αλυσίδα για να βγούμε από το βόθρο των μνημονίων, μια φωνή για τα αυτονόητα που είναι αδιανόητα στη χώρα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και δεν έχει παιδεία για τα παιδιά, υγεία για τους αρρώστους, μισθό για τον εργαζόμενο και σύνταξη για τον απόμαχο.
“…από τότε που αναλάβατε έχουμε δει την Ελλάδα να υποβιβάζεται, σε τίποτα περισσότερο από ένα προτεκτοράτο. Κύριε, δε νομιμοποιήστε επ’ ουδενί να κατέχετε αυτή τη θέση, και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος της πλειοψηφίας του βρετανικού λαού που λέει: «Δεν σας γνωρίζουμε δεν σας θέλουμε κι όσο πιο σύντομα αποσυρθείτε, τόσο το καλύτερο»”. Ποιος; Ένας ακροδεξιός Νάιτζελ Φάρατζ Βρεταννός, στους σοσιαλιστές της Ευρώπης στις Μέρκελ Κάνιδες, Τρισέδες και Ρένιδες που καταντούν τις ζωές των παιδιών μας εργαστηριακά πειράματα αριθμών.
Το τραγικότερο;… εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε αν δεν κρίνουμε πρώτα τους εαυτούς μας, αν δεν στήσουμε στο τοίχο της συνείδησής μας όσους μας οδήγησαν έως εδώ για να μπορέσουμε να αποτινάξουμε πλέον το ζυγό. Γιατί αυτό είναι το μνημόνιο και αυτή είναι η Ελλάδα: ένας ζυγός σε ένα προτεκτοράτο και για να ονειρευτείς και για να ζήσεις πρέπει να είσαι ελεύθερος.
Κανένας δεν έδωσε σε καμία κυβέρνηση την εξουσιοδότηση να μας πουλά στο σκλαβοπάζαρο της ανταγωνιστικότητας και των αριθμών.
Κανένας δεν παραχώρησε ζωές αξίες ιδανικά για δανεικά. Κανένας δεν τους έδωσε το δικαίωμα να κάνουν το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας υπόδουλα του μνημονίου.
Θα αλλάξουμε, αλλάζοντας τα φώτα σε δοσίλογους των δανεικών ή θα σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε σφαλιάρα περιμένοντας την επόμενη;
Το χρωστάμε σε αυτούς που πέθαναν για την ελευθερία, την δημοκρατία, τα εργασιακά δικαιώματα. Όσα κάποιοι με αίμα μας κληροδότησαν δεν μπορούν με μελάνι να παραχωρηθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου